Je staat bij de voordeur. De bel gaat. Jij schiet net iets omhoog. Je adem versnelt. Je denkt: o nee, straks gaat hij weer. En nog voor het bezoek binnen is, staat je labradoodle al te trappelen, te blaffen of rondjes te draaien.
Veel mensen denken dat dit alleen over training gaat. Over regels, commando’s, oefenen. Maar er speelt nog iets mee. Iets stillers. Namelijk wat jij meebrengt in zo’n moment. Je energie!
In dit artikel kijk ik naar hoe jouw spanning, rust of ongeduld invloed heeft op je labradoodle.
Wat is energie?
Als mensen het hebben over energie, bedoelen ze meestal niet iets vaags. Ze bedoelen dit:
- Hoe snel je beweegt.
- Hoe strak je schouders staan.
- Hoe hoog je stem wordt.
- Hoe je ademt.
- Hoeveel haast er in je lichaam zit.
Je labradoodle ziet dat allemaal. En voelt het. Niet omdat hij gedachten kan lezen, maar omdat hij leeft in gedrag, timing en lichaamstaal. Honden letten niet zo op wat we zeggen. Ze letten op hoe we het zeggen. En vooral op wat we doen terwijl we praten.
Je kunt zeggen dat alles oké is, maar als je ondertussen strak aan de lijn trekt, snel loopt en om je heen kijkt, krijgt je hond een ander verhaal mee. Dat is geen verwijt. Dat is gewoon hoe communicatie werkt.
Labradoodles zijn hier extra gevoelig voor
Een labradoodle is vaak alert. Mensgericht. Snel in het oppikken van patronen. Dat maakt ze fijn gezelschap, maar ook gevoelig. Ze zijn goed in het lezen van hun omgeving. En jij bent een groot deel van die omgeving.
Bij veel labradoodles zie je dat ze jouw spanning niet dempen, maar versterken. Jij gaat omhoog, zij gaan mee. Niet omdat ze je willen kopiëren, maar omdat ze denken dat er iets aan de hand is.
Vooral jonge honden en pubers reageren hier sterk op. Maar ook volwassen labradoodles die het leven prima aankunnen, nemen dit over.
Bezoek en spanning bij de voordeur
Dit is een klassieker. Lekker opgefokt bij de voordeur staan, terwijl er mensen binnenkomen. In een te kleine gang, warm, druk, etc. Om gek van te worden. Maar waar gaat dit fout? Het is niet dat jouw hond zozeer naar het bezoek kijkt; hij pakt jouw energie op. En die is kennelijk gespannen.
Je labradoodle ziet geen bezoek. Die ziet jou. Hij ziet dat jij anders beweegt. Dat je sneller praat. Dat je lichaam al vooruitloopt op iets dat nog moet gebeuren. Voor een hond is dat een signaal.
Iets verandert. Iets is spannend.
Veel baasjes proberen dan controle te krijgen. Sneller corrigeren. Strakker sturen. Maar daarmee wordt het moment vaak groter in plaats van kleiner. Rust begint hier niet bij wat je doet met je hond. Rust begint bij wat je doet met jezelf.
Het gaat erom dat je in zo'n situatie langzaam blijft bewegen, even blijft staan, door blijft ademen, niks gaat forceren en mensen relaxed ontvangt. Dan voelt je hond ook dat het prima is en ontspant hij ook.
Blaffen maakt iets los
Blaffen van honden roept iets op bij mensen. Ik vind het superirritant en word er heel gespannen van. Ik kan me daar echt aan irriteren. En als baasje kan ik me voorstellen dat het irritatie, schaamte en spanning oproept.
Wat gebeurt er dan? Je voelt het in je buik. Je wilt dat het stopt. Nu. En precies daar schiet je lichaam in de actiestand. Je stem wordt scherper. Je bewegingen korter en geïrriteerd.
Voor je labradoodle is blaffen vaak al een teken van opwinding of onzekerheid. Als daar jouw spanning bovenop komt, wordt het geen rustmoment, maar een opstapeling. En heb je alle poppen aan het dansen.
Veel mensen zeggen: hij moet leren dat het niet nodig is. Dat klopt. Maar leren lukt alleen als het systeem niet overvol zit. Als jij rustiger blijft in je houding en ademhaling, geef je een ander signaal. Niet: stop hiermee. Maar: het is te doen.
Andere honden in beeld
Je loopt buiten. In de verte verschijnt een andere hond. Misschien is het al eens misgegaan. Misschien niet. Maar je lijf en hoofd herinneren zich die momenten. En die spanning ga jij uitstralen.
Je hand spant zich aan om de lijn. Je pas verandert. Je aandacht schiet vooruit. Je labradoodle merkt dat onmiddellijk. Nog voor hij de andere hond goed ziet. Veel baasjes denken dat hun hond ‘uit het niets’ reageert. Maar vaak is er al een hele dialoog geweest. Zonder woorden.
Rustig blijven betekent hier niet dat je alles loslaat. Het betekent dat je niet alvast het hele scenario afspeelt. Blijf bij je pas. Bij je adem. Bij waar je nu bent. Dat is lastig. Zeker als je hond groot of sterk is. Maar elke kleine vertraging in jezelf helpt.
Bij de dierenarts
De dierenarts is ook zo'n moment van spanning. Misschien heeft je hond al een pijnlijke ingreep gehad en dat weet hij nog. Andere geuren. Andere honden. Onbekende handelingen. Dat gaat je hond spanning opleveren. Maar ook hier geldt: jouw energie is hier leidend in.
Als jij al gespannen de wachtkamer binnenkomt, zit je hond daar middenin. Je handen aaien sneller. Je stem wordt hoger. Je aandacht is versnipperd. Lichte zweetdruppels en pijn in je maag. Sommige mensen proberen dit te compenseren door overdreven vrolijk te doen. Maar dat werkt vaak averechts.
Rust is niet hetzelfde als vrolijk doen. Rust is stabiliteit en ontspanning. Focus op je ademhaling, wees relaxed en het komt vanzelf goed. Dat alleen al maakt verschil.
Averechts effect
Als jij anders gaat gedragen dan normaal, kan dat verwarrend zijn. Je hond test. Hij zoekt houvast. Dat betekent niet dat het niet werkt. Het betekent dat het nieuw is. Blijf niet spelen met rust. Blijf niet wisselen. Wees gewoon voorspelbaar.
Rust is niet afwezigheid van actie. Rust is duidelijkheid zonder spanning. Je lichaam spreekt altijd.
Ook als je stil bent. Je labradoodle let op dingen waar jij zelf nauwelijks bij stilstaat. Hoe hoog je adem zit. Of je borst vast lijkt te staan. Of je gewicht steeds van het ene been naar het andere gaat.
Een hond leest spierspanning, ademhaling en tempo. Niet je woorden. Dat betekent dat zwijgen niet hetzelfde is als neutraal zijn. Je kunt niets zeggen en toch heel luid aanwezig zijn. Met je houding. Met je onrust. Met je verwachting.
Je hoeft niet perfect te zijn. Je hoeft alleen echt te zijn. En dat is vaak al rustiger dan je denkt.
Tempo verlagen
In dit artikel heb ik niets nieuws gezegd, maar hopelijk kun je er weer wat punten uit meenemen. Je hebt gezien dat wat vaak energie wordt genoemd, eigenlijk bestaat uit kleine, zichtbare dingen.
Adem. Spierspanning. Tempo. Misschien kijk je nu anders naar die momenten waarop het misloopt. En kun je beter inzien waar het fout gaat.
Als een samenspel dat sneller ging dan nodig was. Je labradoodle volgt geen ideeën. Hij volgt wat er nu gebeurt en voelt jouw energie feilloos aan. En de rust begint niet bij de hond. Het ligt bij jou, de leider!
